‘Ik heb er gewoon echt geen zin in’
Andrea* is al twintig jaar gelukkig getrouwd met haar man. Spijtig genoeg heeft haar man afgelopen oktober de diagnose longkanker gekregen waarbij stadium vier is vastgesteld. Toen de diagnose werd gesteld, beloofde zijn familie regelmatig langs te komen, maar dat bleek toch wat moeilijker te gaan dan Andrea gedacht had. Op Reddit uit Andrea haar frustraties.
Ongeneeslijk ziek
“Mijn man is terminaal ziek”, opent Andrea haar verhaal. “Hij heeft waarschijnlijk nog maar één tot vier weken te leven, waardoor we afgelopen maandag een hospice hebben ingeschakeld.” Andrea vertelt dat haar man afgelopen oktober de diagnose longkanker heeft gekregen. De dokters vertelden daarbij wel dat ze een nieuw oraal chemotherapiemedicijn hadden, waardoor de kans op leven met drie tot vijf jaar kon worden verlengd.
“Toen de diagnose werd gesteld, vertelde ik het meteen aan zijn familie. Ik vroeg hen om mijn man regelmatig te bezoeken of tenminste te bellen, omdat er geen garantie was dat dit medicijn zou gaan werken.” Andrea vervolgt dat drie jaar het gemiddelde was bij het nieuwe medicijn, maar dat het niet meteen betekende dat haar man langer zou blijven leven.
Smeken
“In mijn man zijn geval, heeft hij er niet tot nauwelijks baat bij gehad. Eén van zijn broers belde en bezocht hem drie keer toen de eerste diagnose werd vastgesteld. Zijn andere broer belde één keer, en zijn dochter belde één keer en beloofde om meteen langs te komen. Oké, zijn dochter woont acht uur van ons vandaan, maar dat zou je ervoor over moeten hebben.” Naarmate de maanden verstreken en de toestand van haar man verslechterde, bleef Andrea de familie van haar man smeken om op bezoek te komen, maar het mocht niet baten.
Achteruit
“Vier weken geleden ging ik met mijn man naar het ziekenhuis en begon het ineens heel erg snel achteruit te gaan. Ik belde zijn broers en dochter en zei hen dat ze snel moesten komen als ze hem nog zouden willen zien.” Andrea vertelde hen precies wat de dokter had gezegd. “Je hoeft niet alles te laten vallen, maar je moet hier binnen nu en een week zijn. Als je wacht tot augustus, ben je te laat.” Eén broer is twee keer langsgekomen in de drie weken dat hij in het ziekenhuis lag, de andere heeft niet eens gereageerd. De dochter van Andrea’s man beweerde dat ze meteen zou komen, maar had steeds excuusjes waarom ze niet kon komen.
Boos
“Op dit moment ligt mijn man in een hospice. Deze week was een gekkenhuis; verpleegsters, leveringen van medische apparatuur en medicijnen. Ik heb telefoontjes van familie en vrienden beantwoord, en ik heb te maken met de emotionele en fysieke belasting als verzorger. Zijn broers en dochter willen dit weekend komen, maar ik heb nee gezegd. Ik heb er gewoon echt geen zin in. Ik ben uitgeput, het huis is een puinhoop en ze hadden maanden om langs te komen.” Andrea vertelt dat zijn familie had besloten dat op bezoek komen geen prioriteit was. Ze zijn erg boos op Andrea, maar het kan haar niks schelen. Hoe vind jij de manier van handelen van Andrea?
*Andrea is niet de echte naam van de persoon in dit verhaal. Op het forum deed de vrouw haar verhaal onder de naam Striking-General-613.
Lees ook: Vrouw wil geen bezoek na bevalling: ‘Alleen mijn man en moeder’
Bron: Dingen voor Vrouwen | Beeld: Unsplash, Matteo Vistocco