Dit cruiseschip zonk 10 jaar geleden… Ontdek waarom daar niemand meer duikt!
Mike’s adem stokte in zijn keel. “Hoorde je dat?” fluisterde hij, de woorden ontsnapten nauwelijks aan zijn lippen. Hij draaide zich naar Eddie, op zoek naar een schijn van geruststelling. De angst in Eddie’s ogen bevestigde echter zijn diepste angsten. Ze waren allebei even doodsbang.
Spijt kolkte in Mike’s maag. Hoe hadden ze hun liefde voor duiken en avontuur in deze nachtmerrieachtige situatie laten belanden? Een verlaten cruiseschip verkennen was in theorie spannend, maar nu voelde het als een monumentale vergissing.
Mike’s handen trilden oncontroleerbaar, een schril contrast met het serene ritme van de oceaangolven die tegen de wanden van het schip sloegen. Een geluid dat hem ooit kalmeerde, versterkte nu zijn angst. Elke hartslag klopte luid in zijn oren, zijn ademhaling onregelmatig. Ze zaten gevangen in dit spookachtige doolhof en ze hadden wanhopig een uitweg nodig – voordat het te laat was…
Het verhaal van het half gezonken cruiseschip was een verhaal waar mensen in de duikgemeenschap vaak over fluisterden. Tien jaar nadat het gezonken was, bleef het de gemeenschap achtervolgen, deinend op de golven van de zee. Voor de meesten was het gewoon een griezelig verhaal. Maar voor twee gepassioneerde duikers als Mike en Eddie was het een onweerstaanbare uitdaging.
In het rustige stadje Lubec leek de tijd stil te staan en op elke hoek stond wel een verhaal of twee. Huizen met rode daken stonden bij elkaar als oude vrienden die gefluisterde verhalen deelden, terwijl de majestueuze vuurtoren, een stille bewaker, waakte over de uitgestrektheid van de zee. De skyline werd echter gedomineerd door het altijd aanwezige beeld van het verlaten schip: de Odyssey. Het was een stille kolos die de aandacht van de stad en haar mysteries vasthield.
Mike werkte in het kleine museum van de stad, eerder een huis van herinneringen dan een echte opslagplaats van geschiedenis. Als conservator was hij ook de bewaarder van de verhalen van de stad. Van oude zeekaarten tot maritieme voorwerpen, elk voorwerp in het museum had een verhaal en Mike kende ze allemaal uit zijn hoofd. Maar ondanks al zijn kennis had niets hem voorbereid op wat hem te wachten stond in de diepten van de Odyssee.
Als fervent lezer schreef Mike graag zijn verhalen over de zee op. Met de golven als zijn muze zat hij vaak aan de kust, notitieboekje in de hand, verdwaald in verhalen over scheepswrakken en onderwatermysteries. Tijdens een van deze momenten kwam hij op het idee om de Odyssee te verkennen. Maar hij wist dat hij een partner nodig had voor zo’n gevaarlijke reis.