Ondanks hun aanvankelijke bereidwilligheid hadden de ouders van Pradeep eerdere verplichtingen waardoor ze niet voor onbepaalde tijd voor kinderopvang konden zorgen. Het langdurige verblijf in het ziekenhuis was een onverwachte wending voor Lily en Pradeep, waardoor ze in een benarde situatie terechtkwamen. Omdat er geen zicht was op Lily’s ontslag, moesten ze een moeilijke beslissing nemen: Pradeep moest de zijde van zijn vrouw verlaten om voor hun pasgeboren tweeling te zorgen.
Alleen in haar steriele ziekenhuiskamer probeerde Lily haar aandacht af te leiden van de onophoudelijke pijn. Ze probeerde zichzelf te verliezen in de afleiding van televisieprogramma’s en mobiele spelletjes, terwijl ze angstig wachtte op updates over haar testresultaten. Een gevoel van verlatenheid sijpelde in haar en verdrong haar zenuwen. Ze verlangde ernaar om naar huis terug te keren, om het normale gezinsleven met Pradeep en hun tweeling te omarmen. Toch was ze daar, gekluisterd aan een ziekenhuisbed, stuurloos in onzekerheid.
Frustratie zwol in haar op en dreigde in tranen uit te barsten. Wat gebeurde er met haar? Waarom legde niemand haar iets uit? Net toen ze op het punt stond zich over te geven aan wanhoop, kwam er een verpleegster de kamer binnen. Haar woorden waren een duidelijke aankondiging: “Lily, het spijt me je te moeten meedelen dat je vannacht hier moet blijven voor waakzame observatie.”
.