De eerste week van hun nieuwe hoofdstuk was een wervelwind, een tijd die de uitdrukking “slapeloze nachten” belichaamde. Toch liet Lily zich niet van de wijs brengen, haar aandacht ging volledig uit naar het welzijn van haar tweeling, zich niet bewust van de wereld buiten hun verzorgende cocon. Geleidelijk aan begonnen ze een gezinsritme op te bouwen, in harmonie met hun unieke behoeften en routines.
De serene rust werd echter drie weken na hun gelukzalige reis verstoord toen een alomtegenwoordig gevoel van onbehagen Lily overviel. In eerste instantie schreef ze het toe aan de gebruikelijke postnatale vermoeidheid, maar het duurde niet lang voordat Lily de ernst van haar symptomen ontdekte.
Ze werd overspoeld door een kloppende pijn, een onophoudelijke kwelling die alle ellende tijdens de geboorte van haar tweeling overtrof. De intensiteit van deze kwelling deed alarmbellen afgaan, waardoor ze moest erkennen dat er inderdaad iets ernstig mis was.
.