Peter hield het stuurwiel met beide handen vast en voelde de boot onder hem deinen en schommelen. Zout water klotste over het dek en doorweekte hem tot op het bot, elke druppel een koude herinnering aan de kracht van de zee. De smaak van zout bleef op zijn lippen hangen en de koude wind sneed door zijn kleren en stuurde rillingen over zijn rug.
Met elke beukende golf werd Peters vastberadenheid sterker. “Dit is het avontuur waar ik naar op zoek was,” mompelde hij tegen zichzelf, hoewel een flikkering van angst door zijn hoofd danste. Zijn hart bonsde op het ritme van de onophoudelijke spray die in zijn gezicht spatte en het oorverdovende gebrul van de wind in zijn oren. Hoe bang hij ook was, hij was vastbesloten om door te gaan. Opgeven was nu geen optie.