Maar toen, uit het niets, gleed Michaels laars uit en maakte een brok ijs los dat dreigend langs de helling naar beneden danste. Het geluid van tikken op het ijzige oppervlak weerklonk luid en herinnerde hem aan de diepe leegte die smachtte naar een misstap, een struikeling – alles wat hem in zijn ijzige greep zou trekken. Zijn hart bonsde van angst toen hij zich voorstelde hoe hij zich in de ijzige duisternis zou storten.
Maar hij kalmeerde, zijn adem stokte in de koude lucht. “Allemachtig,” hijgde hij, “dat was op het nippertje.” Nadat hij er zeker van was dat hij zijn evenwicht had hervonden, vervolgde hij zijn weg, gedreven door een mengeling van angst en nieuwsgierigheid. Het topje van de ijsberg, verborgen in de mist, leek hem toe te roepen dat het geheimen zou onthullen. Peter voelde dat het hem iets wilde laten zien en hij moest uitzoeken wat dat was…