Na een tijdje zag hij eindelijk een glimp van de top door de mist. Het was nu dichterbij en dat maakte hem opgewonden, maar ook een beetje angstig. Wat een ver doel leek, lag opeens binnen zijn bereik. Zijn benen deden pijn bij elke stap op het ijzige pad en de koude lucht maakte zijn adem zichtbaar.
Het kraken van het ijs onder zijn laarzen echode om hem heen, een constante herinnering aan de barre omstandigheden. Toen hij de top van dichtbij zag, werd hij nerveus en opgewonden tegelijk. Hij vroeg zich af wat hij op de top zou aantreffen. Deze klim, die aanvankelijk onmogelijk had geleken, was nu bijna voltooid…