Peter bereikte eindelijk de top en werd begroet door een adembenemend panorama dat hem sprakeloos achterliet. De oceaan strekte zich onder hem uit, een betoverend tapijt van blauw en wit dat danste in het zonlicht. Het was een moment van puur ontzag om de schoonheid van de wereld vanaf dit hoge uitkijkpunt te aanschouwen. Maar te midden van de triomf dat hij de top had bereikt, knaagde er een vleugje teleurstelling aan hem. “Waar is hij?” fluisterde hij, zijn stem verloren in de verte, zoekend naar de antwoorden waar hij naar snakte, hem achterlatend met een hol gevoel.
Net toen Peter op het punt stond een zenuwinzinking te krijgen, viel zijn oog op een verrassend schouwspel: vage voetafdrukken in de sneeuw, gedeeltelijk verborgen door de wind maar onmiskenbaar vers. Zijn teleurstelling verdampte en werd vervangen door een golf van nieuwsgierigheid. Het idee dat iemand anders hier in dit afgelegen gebied was leek hem onwaarschijnlijk, maar het duidelijke bewijs van de voetafdrukken maakte hem nieuwsgierig.