Ze vermeden hem jarenlang; toen lazen ze zijn testament!

Judith Johnston staarde naar de vervaagde enveloppe in haar handen, met haar duim over de blokletters van de naam van haar familie. Er vormde zich een knoop in haar maag toen ze terugdacht aan al die keren dat ze haar kinderen had gewaarschuwd om hun buurman, de bejaarde meneer Kendrick, te mijden. “Dit kan niet goed zijn,” mompelde ze angstig.

Weken na zijn overlijden had ze nu een brief van zijn advocaat in haar handen, met het verzoek aan haar familie om aanwezig te zijn bij het voorlezen van het testament van de heer Kendrick. Wat kon hij hen hebben nagelaten? Ze had de man altijd beschouwd als een lastpak. “Ik heb een slecht gevoel over hoe dit zal aflopen”, fluisterde ze onder haar adem;

Judith draaide de envelop om in haar handen, haar gedachten gingen tekeer. Ze stelde zich de permanente frons en de kille ogen van meneer Kendrick voor. Wat voor geheimen zou deze envelop kunnen bevatten? Haar handen werden zweterig terwijl haar verbeelding op hol sloeg. Wat als dit allemaal een wrede grap was om haar familie te straffen voor het vermijden van hem? Of nog erger, een manier om hun naam te bezoedelen als laatste daad van bitterheid? Judiths hart bonsde terwijl ze twijfelde of ze wel wilde weten wat erin zat.

Maar de nieuwsgierigheid won het van de angst. Met trillende handen maakte ze een klein scheurtje in de bovenkant van de envelop…

Judiths adem stokte in haar keel terwijl ze koortsachtig de brief doorbladerde. De tijd leek te vertragen terwijl de woorden haar ziel binnendrongen. Even voelde alles wazig. Toen de woorden tot haar doordrongen, greep ze naar de rugleuning van de stoel, die haar steun nodig had. “JOHN!” riep ze luid, met trillende stem. Ze wilde dat hij het zou lezen, om er zeker van te zijn dat ze het zich niet verbeeldde. Kon dit echt waar zijn? Een golf van gevoelens overviel haar – schok, verdriet, angst. Ze was vooral bang.

Judith dacht terug aan de dag dat ze in hun nieuwe buurt waren komen wonen. Ze herinnerde zich hoe ze Mr. Kendrick zwijgend op zijn veranda zag zitten, met zijn ogen hun elke beweging volgend. Wat had hij toen geweten dat zij nu pas ontdekte?

De eerste paar weken had ze geprobeerd om contact te maken met meneer Kendrick, maar dat veranderde snel. Ze herinnerde zich dat ze een taart had gebakken om zich aan hem voor te stellen als hun nieuwe buren. Maar toen ze op zijn deur klopte, staarde hij alleen maar en mompelde “Niet nodig” voordat hij de deur abrupt dichtsloeg. Zijn kilheid had gestoken.

Na verloop van tijd probeerde Judith geen contact meer te zoeken. Zelfs met Halloween, wanneer hun kinderen langs de deuren gingen om te trick-or-treating, bleven zijn ramen donker, in schril contrast met het vrolijke gelach en de flikkerende lichtjes die uit andere huizen kwamen. Langzaam maar zeker begon Judith te geloven wat de buren over hem fluisterden – dat hij beter met rust gelaten kon worden.