Ze wendde zich wanhopig tot haar laatste hoop, maar uren later had ze er heel veel spijt van – ontdek waarom!
Marilyns handen trilden terwijl ze worstelde met haar sleutels bij de voordeur. “Verdomme!” schreeuwde ze tegen zichzelf, “Doe verdomme die deur open!” Het gewicht van haar beslissing drukte zwaar op haar geest. Heb ik de juiste keuze gemaakt?” vroeg ze zich af, haar hart bonkend in haar borstkas. Ze dacht aan de dakloze vrouw die ze voor haar zoon had laten zorgen. Wat dacht ik wel niet, het leven van mijn zoon toevertrouwen aan een vreemde? En dan ook nog een dakloze vrouw? Wie weet wat haar bedoelingen zouden kunnen zijn?
Eindelijk draaide de sleutel met een zachte klik om, waardoor de zware stilte van de nacht werd verbroken. Ze duwde de deur open en hield haar adem in, bang voor wat ze zou aantreffen. Het zwakke licht van de straatlantaarns verlichtte nauwelijks het tafereel voor haar, maar het was genoeg voor haar om te voelen dat er iets veranderd was. Het was drastisch veranderd…
Toen Marilyn de deur opendeed, werden haar ogen meteen groot van verbazing. Een scherpe zucht verbrak de stilte, haar hart bonkte van angstige slagen. Er was iets vreemds aan haar vertrouwde huis en ze was er niet gerust op. Ze pauzeerde en probeerde het veranderde tafereel voor haar te begrijpen. Op dat moment was haar enige gedachte om haar zoon te vinden – om hem te omhelzen, om de geruststelling van zijn aanwezigheid te voelen, om hem te vertellen dat ze van hem hield. Waar was hij?
Marilyn dacht terug aan haar ochtend. In geen duizend jaar had ze het in haar hoofd gehaald om een dakloze te vragen om op haar kind te passen, maar de gebeurtenissen van die ochtend hadden haar ertoe gedwongen. Ze had zich door haar kleine appartement gehaast, met een ongerust gevoel in haar borst. Als alleenstaande moeder met twee baantjes als serveerster was het altijd een uitdaging om kinderopvang te vinden, maar die dag voelde het als onmogelijk. Marilyn zat in een lastig parket. Haar gebruikelijke oppas had onverwacht afgezegd en ze moest naar een heel belangrijk sollicitatiegesprek. Marilyn had de laatste tijd weinig geld en leefde van salaris naar salaris, dus dit gesprek missen was geen optie. Ze moest snel een oplossing vinden.
“Wat moet ik doen?”, mompelde ze, terwijl ze naar de slaapkamer van haar zoon Jamie gluurde. Hij was 5 jaar oud en veel te jong om alleen gelaten te worden. Marilyns gedachten raasden door haar beperkte opties – ze had geen familie in de buurt en de meeste van haar vrienden werkten op dit tijdstip van de dag. Toen ze op de klok keek, wist Marilyn dat ze snel een beslissing moest nemen.
Ze tuurde uit het raam en dacht na over wie ze om hulp kon vragen. Haar ouders woonden honderden kilometers verderop in een andere stad, waardoor het onmogelijk was om hen om hulp te vragen. Haar zus was nog verder weg. Marilyn beet op haar nagels, onzeker over wat ze nu moest doen.
Ze ging mentaal door alle mogelijke opties: familieleden, vrienden en zelfs vage kennissen. Niemand leek geschikt. Terwijl ze uit het raam staarde en de omliggende huizen bekeek, kreeg ze plotseling een idee. Misschien konden haar buren helpen?