Lena’s hart bonkte wild in haar borstkas toen ze naar de man aan het eind van het gangpad staarde. Haar lichaam bevroor en het enige wat ze kon doen was naar de man op stoel 37A staren. Wat deed hij daar in hemelsnaam! Dit kon toch niet.
Haar hart ging tekeer en ze stamelde: “Dit kan niet waar zijn,” “Dit kan niet waar zijn.” Plotseling was ze helemaal verloren in het moment en vergat ze alles om haar heen. Haar collega’s, de andere passagiers en de voorbereidingen voor het instappen verdwenen uit haar gedachten. Ze kon alleen maar naar hem staren.
Hij had dezelfde warme hazelnootkleurige ogen, hetzelfde kastanjebruine haar en zelfs zijn manieren waren identiek. Haar hartslag versnelde terwijl ze bleef staren. Maar dit kon toch niet echt zijn? Dit moest een soort wrede illusie zijn.
.