Je zult de ontdekking van deze stewardess over haar man tijdens een routinevlucht niet kunnen raden!
Lena hijgde, haar hart stokte in haar borstkas. Het kon niet echt zijn. “Nee, nee, nee, nee,” mompelde ze. “Dit kan niet waar zijn.” Toch kon ze haar blik niet van het einde van het gangpad wegtrekken.
Ze staarde hem weer aan. Die warme bruine ogen leken identiek aan de zijne. Maar hoe was dit mogelijk? Nee, dat kon niet. Ze keek nog eens. En nog eens. NOOIT! Ze wilde schreeuwen, maar haar longen werkten niet mee. Haar hele lichaam voelde verdoofd en bevroren aan. Ze kon alleen maar vol ongeloof staren.
Ze bestudeerde zijn vertrouwde bruine ogen, de vorm van zijn gezicht, zijn ruwe handen die ze zo goed kende – handen die de hare teder hadden vastgehouden. Dit was onmogelijk. Ze bleef de man bijna 10 minuten lang aanstaren, maar hij leek het niet te merken. Hij was druk bezig zijn tas uit te pakken en zich voor te bereiden op de vlucht. Ondertussen stond Lena’s wereld op zijn kop.
Haar gedachten tolden. Dit moest haar man zijn! Maar hoe kon hij het zijn? En als hij het was, waarom zat hij dan hier in dit vliegtuig, zich niet bewust van haar aanwezigheid? Ze wist zeker dat ze naar hem keek, maar ze wist ook zeker dat hij hier niet kon zijn. Haar gedachten dwaalden af – kon hij iedereen bedrogen hebben, zelfs haar? Deze ijzingwekkende gedachte stuurde haar realiteit in een chaos.
Slechts enkele minuten eerder was haar stemming zo anders geweest. Ze had zich mentaal voorbereid op de komende vlucht. Het was haar eerste maand terug op het werk na die vreselijke dag, en hoewel het druk was, zorgde het voor de broodnodige afleiding.
Haar baan als stewardess en de interacties die dat met zich meebracht, hielpen haar om zich beter te voelen na de moeilijke tijd die ze het jaar daarvoor had doorgemaakt.
Voordat ze het vliegtuig instapte, haalde ze diep adem en forceerde ze een neplach. Ze had tegen zichzelf gezegd dat als ze bleef doen alsof ze gelukkig was, haar lichaam het uiteindelijk ook zou geloven.
Dus borg ze snel haar bagage op en inspecteerde ze de bagagevakken. Haar collega’s kletsten geanimeerd om haar heen en bespraken gretig hun weekendplannen na de landing. Ze probeerde hun enthousiasme in zich op te nemen, in de hoop dat het het ongemakkelijke gevoel in haar maag zou verminderen.
Deze vlucht betekende niet alleen haar terugkeer naar het werk, maar ook haar terugkeer in het leven. Ze moest geloven dat ze er klaar voor was, dat de schaduw van het afgelopen jaar genoeg was vervaagd om weer te kunnen functioneren.
Maar toen, net toen het vliegtuig zich klaarmaakte om in te stappen, zag ze hem. Het was alsof haar hart abrupt niet meer klopte. Haar lichaam werd een standbeeld en een oorverdovende stilte omhulde haar wereld. Wat in hemelsnaam?