Jaren geleden ontdekte Rose tijdens een van haar ochtendwandelingen een klein berenjong dat verstrikt zat in een jachtval. Het jong was zwak, bang en nauwelijks in leven. Rose kon hem niet achterlaten. Met voorzichtige handen bevrijdde ze het welpje en bracht hem naar huis, waar ze hem weer gezond maakte met een mengsel van pap en genegenheid.
Bruno groeide snel – en groeide! Vandaag de dag is hij meer dan twee meter lang op zijn achterpoten en weegt hij bijna 100 kilo. Ondanks zijn grootte is Bruno lief voor Rose, hij krult zich vaak op aan haar voeten als een grote hond. Hun band is gebaseerd op vertrouwen en jaren van gedeelde momenten.
Maar leven met zo’n reusachtig dier is niet altijd gemakkelijk. Bruno is enorm sterk en zijn speelse meppen kunnen per ongeluk meubels omver gooien. Rose heeft haar muren verstevigd en kwetsbare decoraties ingeruild voor stevige, onbreekbare spullen. Etenstijd is een andere uitdaging; Bruno heeft een vraatzuchtige eetlust en Rose is uren bezig met het bereiden van maaltijden die groot genoeg zijn om hem tevreden te stellen.
Ondanks de uitdagingen zou Rose het niet anders willen. Ze zegt dat Bruno haar huis vult met vreugde en eenzaamheid op afstand houdt. Op de vraag waarom ze het risico nam om een beer te houden, glimlacht ze gewoon en zegt: “Hij had mij nodig en ik hem.”
Hun unieke vriendschap is een herinnering aan hoe medeleven zelfs de grootste kloven kan overbruggen. Rose en Bruno zijn het levende bewijs dat liefde geen grenzen kent, zelfs niet de soorten.