Het was een vreemd tafereel in de kerk, de hond Rex leek bijna hondsdol toen hij onophoudelijk blafte naar de kist met zijn overleden baasje. Ondanks verschillende pogingen om hem af te leiden, durfde niemand te dichtbij te komen. Wat betekende het? Het leek geen uiting van Rex’ verdriet over het verlies van zijn baasje, daar leek het gedrag te agressief voor. Nerveuze blikken werden uitgewisseld tussen de aanwezigen. Veel ogen gingen naar Jason, de zoon van de overledene.
“Dit klopt niet,” mompelde Jason onder zijn adem. Hij had al vermoedens over de dood van zijn vader vanaf het moment dat hij het nieuws hoorde, maar hij was te bang om ze te delen. Bang dat anderen zouden denken dat hij gek was. Hij had zo lang gezwegen en mensen gadegeslagen die hij niet vertrouwde en die nu huilden toen ze de begrafenis binnenkwamen. Voor Jason leken hun tranen nep.
Hij had vele nachten geprobeerd zichzelf ervan te overtuigen dat het allemaal in zijn hoofd zat, dat het gewoon door verdriet veroorzaakte paranoia was. Maar nu Rex, de voormalige politiehond van zijn vader, naar de kist blafte, nam een ijzingwekkende zekerheid bezit van hem. “Dit klopt niet,” fluisterde hij, zijn stem steeds luider en overtuigender. “Dit klopt niet,” verklaarde hij steeds luider, totdat het geroezemoes om hem heen ophield en alle ogen zijn kant op keken. Hij kon zich niet langer inhouden en schreeuwde: “DIT IS NIET RECHT!!!”. En toen viel er een angstaanjagende stilte.
Jasons schreeuw deed iedereen verstijven en hun aandacht op hem richten. Hij voelde elke blik: schok, medeleven en bezorgdheid. Zijn tante Christel keek hem aan met een uitdrukking die boekdelen sprak en fluisterde tegen zijn oom naast haar. Jason wist precies wat ze dachten.
“Ze denken waarschijnlijk dat ik gek ben geworden,” dacht hij, terwijl hij beschaamd naar beneden keek. Hij wilde dat hij gewoon kon verdwijnen en al zijn problemen achter zich kon laten alsof het niets was. Maar dat was niet mogelijk, en hij zat vast aan het herhalen van de afgelopen maanden in zijn hoofd, keer op keer…
Jason staarde naar de kist een paar meter verderop en wenste dat hij andere beslissingen had genomen. Hij verlangde ernaar om terug te spoelen naar vorige zomer, toen zijn vader nog aan zijn zijde stond. Als ik maar had geweten wat er ging gebeuren, dacht hij, misschien had ik het kunnen veranderen.
Maar toen was hij te veel bezig met zijn eigen probleempjes. Het was zomervakantie en hij bracht die laatste weken door met zijn vader in hun zomerhuis. Het was een geweldige en ontspannen tijd, met z’n tweeën, iets wat ze lang niet hadden gedaan. Misschien maakte dat het zo speciaal, maar misschien was dat ook wat leidde tot al deze rotzooi…