Je eigen stem horen is altijd een tenenkrommend moment

Wij zitten altijd met onze tenen krom als het gebeurt: je eigen stem terughoren op een geluidsopname of op een filmpje. ‘Klink ik écht zo afschuwelijk?’ is het eerste dat altijd door ons heen schiet als we onszelf horen. Bijna iedereen heeft het reflex om in een hoek te duiken van schaamte bij het terughoren van de eigen stem, maar hoe kan dat toch? We horen onszelf toch de hele dag praten? Waarom is het dan zo erg om het op een opname te horen? 

Martin Birchall, professor laryngologie (stem- en keelproblemen) aan het University College in Londen, legt uit dat het te maken heeft met geluidsgolven: “Wanneer je mensen hoort praten, reizen de geluidsgolven door de lucht naar je oren, waar ze je trommelvlies vibreren. Je brein zet die golven dan om in geluid. Wanneer je echter jezelf hoort praten, vibreren ook je stembanden en luchtwegen mee. Het geluid heeft dus twee verschillende bronnen: de geluidsgolven in je oren en je trillende stembanden.”

Trillende stembanden
Je stem klinkt dus anders op een opname dan wanneer je jezelf ‘live’ hoort, omdat je stembanden op dat moment niet meetrillen. Je krijgt het geluid dus alleen via je oren binnen. “Als je praat, horen anderen je via die ene bron, maar bij jezelf reist het geluid door je hoofd. Het gaat rond je sinussen, door alle lege ruimtes in je hoofd en door het midden van onze oren. Daarom klinkt het anders dan wat je omgeving hoort,” zegt Birchall. We zijn dus zo gewend aan hoe onze stem voor ons klinkt en daarom is het erg wennen om hem te horen zoals anderen dat doen. “We bouwen ons zelfbeeld op rond wat we horen, niet rond de realiteit. Als we dan een opname beluisteren, lijkt het alsof we onszelf niet meer (her)kennen.”

Dit bericht nog een keer lezen? Pin hem dan op Pinterest

Bron: Viva | Beeld: Pexels