Ze probeerde hem meerdere keren tevergeefs te bereiken
Toen Lieke* onverwachts in verwachting raakte van haar eerste kind, zijn zij en haar vriend Bas allebei 28 jaar oud. Hoewel de zwangerschap niet gepland is, besluit het stel om de baby te houden en er samen voor te gaan. Als Lieke 20 weken zwanger is beslist Bas echter dat hij het tóch niet wil en vanaf dat moment staat Lieke er alleen voor. Als ze tot haar grote verdriet haar zoontje verliest door een vroeggeboorte, probeert ze Bas meerdere keren tevergeefs te bereiken…
Zwanger
”Ik en Bas waren vier jaar samen toen we erachter kwamen dat er een baby op komst was. Ik was erg geschrokken en in eerste instantie wilde ik het kindje niet houden”, begint Lieke haar verhaal. ”Mijn werk bood mij potentiële doorgroeimogelijkheden binnen mijn functie, daar werd ik zo enthousiast van dat ik niet wist hoe ik dit zou moeten combineren met het ouderschap. Na veel praten hebben we uiteindelijk samen besloten om er toch voor te gaan.”
Hij verliet me bij 20 weken
”De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had soms last van zwangerschapskwaaltjes, maar meer dan ochtendmisselijkheid en een beetje rugpijn werd het niet. Alles ging goed, totdat we de 20 weken passeerden.”, gaat Lieke verder. ”Toen ik 20 weken zwanger was konden we een echo laten maken waarbij het geslacht van de baby bekend werd. Daar keken we allebei zó naar uit. Eindelijk konden we de babykamer inrichten, leuke kleding kopen en ons oriënteren op een naam.” Maar helaas kwam het niet zo ver, Bas is met de noorderzon vertrokken. ”Ik probeerde hem overal op te bereiken, maar ik kreeg geen contact”, laat Lieke weten. ”Hij nam zijn telefoon niet meer op en hij las zijn berichten niet meer. Ik was zo verdrietig, hoe kon hij zoiets doen? Ik maakte me zorgen en stuurde een bericht naar zijn moeder, in de hoop dat zij iets meer wist. Ik kwam erachter dat hij weer bij haar woonde en dat hij overweldigd was door de situatie. Was dat de reden dat hij bij me wegging?”, vraagt de vrouw zichzelf af. Toch bleef Bas elke maand zijn deel van de rekeningen betalen, maar contact kwam er niet.
Vroeggeboorte
”Met ongeveer 27 weken gaf ik het op en stopte ik met huilen. Ik ging door met het ‘normale leven’ en zag een toekomst als alleenstaande moeder voor me”, vervolgt Lieke. ”Na 31 weken begon ik pijn aan mijn buik te krijgen. Ik dacht dat het harde buiken waren en negeerde mijn gedachten over dat er iets mis zou zijn. Maar vlak voor de 32 weken braken mijn vliezen en volgde de bevalling snel. Het ging niet goed. Mijn zoon Daan* werd meteen na de bevalling naar de Intensive Care Neonatologie gebracht. Ik heb hem niet eens kunnen vasthouden.” Veel verdriet volgde, want minder dan een week later is Daan overleden aan complicaties van een vroeggeboorte.