Suzanne’s dochtertje moest na lang proberen met een keizersnee ter wereld worden gebracht, maar zodra het ziekenhuispersoneel begon te snijden voelde ze meteen dat er iets helemaal niet goed zat.
Ze begon te gillen: “Ik voel het!” De artsen zeiden eerst nog dat het logisch was dat ik wel iets zou voelen, maar dat het geen pijn zo doen. Niets was minder waar: “Het deed wél pijn, ongelofelijk veel pijn. Ik heb alles van de hele bevalling gevoeld. In een soort shocktoestand heb ik het meegemaakt.” Intussen stonden de artsen voor een duivels dilemma: het hartje van Laura was niet meer te horen, dus ze moesten wel doorgaan met de operatie. “Ik hoorde ze op een gegeven moment zeggen: ‘dit wordt helemaal niks’. Ik dacht dat ik doodging. Toen kreeg ik een kapje op om rustiger te worden, en heb ik de rest niet meer meegekregen.” Tot overmaat van ramp sneed de gynaecoloog bij de keizersnee ook nog in het gezicht van Suzannes dochtertje. “Ze lag met haar gezichtje omhoog. Na de bevalling zei de gynaecoloog dat het binnen een paar maanden niet meer zichtbaar zou zijn. Maar nu, bijna twintig jaar later, heeft Laura nog steeds een litteken.” Suzanne was zo getraumatiseerd door haar bevalling dat ze pas na 3,5 jaar weer aan kinderen durfde te beginnen. “Het is dat ik écht een broertje of zusje voor Laura wilde, anders was ik er nooit aan begonnen.”
Bron: Linda
Pagina 2/2