Soms gaan we een heel rijtje af voordat we onze kinderen bij de juiste naam noemen…

Het is je vast wel eens een keer overkomen… Het is etenstijd en je roept je kind(eren), maar voordat je bij de juiste naam bent heb je het kind per ongeluk bij de naam van je man, je andere kind, de hond of de parkiet genoemd.

Grappig, maar hoe kan het eigenlijk? Psychologen van Duke University vroegen zich dit ook af en gingen op onderzoek uit. In het onderzoek werd er aan meer dan 1700 mensen gevraagd of zij wel eens bij de verkeerde naam worden genoemd, of dat ze zelf wel eens de mist ingaan. Ook werd gevraagd wélke verkeerde namen er gebruikt werden en wat de relatie was met die mensen. Bleek dat het bij mensen van alle leeftijden voorkomt, niet alleen bij ouderen. Maar het blijkt wel vooral een kwaaltje te zijn van ouders en dan vooral moeders! De verkeerde naam is vrijwel altijd die van een ander familielid (of huisdier) en nooit van een kennis of collega, het blijft dus binnen de familiecirkel. We slaan informatie over personen in onze hersenen op in het ‘semantische geheugen’, een soort netwerk van verbindingen en relaties. Als je even niet op de naam van je kind kunt komen, kan het zijn dat je geheugen wel informatie over een gerelateerd persoon activeert, zoals de naam van een ander familielid of dierbare. Met andere woorden: als een moeder haar kind bij de naam van zijn broer of zus noemt, komt dat eigenlijk gewoon omdat ze van hen allebei houdt. Aahh.. Dat is lief! De volgende keer heb je dus een goed excuus, want je hebt gewoon heel veel dierbaren!

Bron: Libelle