Als je het eiland per boot nadert, wordt het woeste, rotsachtige landschap duidelijk. De kliffen rijzen scherp op uit zee en de golven beuken tegen de rotsen, waardoor de tocht een beetje spannend en gespannen aanvoelt. Er is geen haven, alleen een klein, versleten dok waar de boot kan aanmeren. Het eiland ziet er zowel mooi als afgelegen uit, met niets dan zee en lucht rondom.
Hoe dichterbij je komt, hoe meer je het isolement van het eiland voelt. De lucht ruikt naar zout en het geluid van zeevogels vult de lucht. De wind steekt op als je de kust nadert en de boot deint mee met de golven. Als je uiteindelijk op de kade stapt, voelt het alsof je een andere wereld binnengaat – een heel onwaarschijnlijke plek voor een 87-jarige vrouw die alleen woont.
Toch is dit de plek waar Emma al meer dan 4 decennia leeft.
.