Als je Emma voor het eerst ontmoet, valt de kalmte in haar ogen op. Ze woont al zo lang op het eiland dat ze volledig vrede lijkt te hebben met het isolement en de woeste schoonheid. Haar haar, zilver en verwaaid, past bij het ruige landschap en ze beweegt met een rustig zelfvertrouwen, alsof ze elke centimeter van het eiland uit haar hoofd kent. Emma straalt een stille kracht uit, gevormd door jaren van leven in harmonie met de zee en het land.
Hoewel ze alleen woont, lijkt Emma niet eenzaam. Ze praat warm over het eiland en het eenvoudige leven dat ze hier heeft opgebouwd, met een diepe verbondenheid met de ritmes van de natuur. Haar dagen zijn gevuld met kleine, zinvolle taken – het onderhouden van haar huis, het verzamelen van brandhout en het kijken naar het veranderende weer. Er zit een zekere wijsheid in haar woorden, een gevoel dat ze echte tevredenheid heeft gevonden in dit eenzame, vredige leven ver van de wereld.
.