Ondanks tientallen jaren natuurlijk verval blijft het huis sterk. De takken die de muren en het dak vormen zijn sierlijk oud geworden, hun bast verweerd maar stevig. De vloer, bedekt met lagen samengeperste bladeren, voelt zacht aan onder de voeten. “Ik zie het niet als vuil,” zegt Edith. “Dit huis leeft. Het maakt deel uit van het bos, net als ik.”
Het meest fascinerende aan Edith’s huis is de manier waarop het een verhaal vertelt. In een hoek kunnen bezoekers zien waar kleine inkervingen in de takken zijn geëtst. Edith onthult dat deze markeringen zijn gemaakt door haar overleden man, die het huis hielp bouwen toen ze pas getrouwd waren. Sommige inkervingen zijn eenvoudige vormen, terwijl andere woorden van wijsheid zijn: “Groei met de bomen mee ” en “Thuis is waar het hart rust”.
Die woorden werden haar kompas. Lena besloot dat ze de molen niet zomaar weg zou laten rotten. Ze zou hem weer tot leven brengen. De eerste maanden waren slopend. Ze besteedde haar weekenden en avonden aan onderzoek naar de restauratie van windmolens, het bekijken van video’s en het bestuderen van oude blauwdrukken.