Gekke huilende vrouw
Ruth begon overal te kijken, maar de paniek sloeg toe. De menigte werd steeds groter en Happy kon overal zijn. Of misschien had iemand hem wel meegenomen. Ruth zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als zoiets zou gebeuren. Alleen al bij de gedachte hieraan stroomde er een kleine traan over haar wang. Ruth was er nu helemaal klaar mee en kon haar hoofd niet langer koel houden. Hysterisch begon ze de naam van haar hondje te roepen. “HAPPY!” schreeuwde ze, terwijl ze de menigte afspeurde, op zoek naar haar hond.
Toen ze alle hoofden uit de menigte plotseling haar kant op zag kijken, besefte ze dat het een nogal grappige vertoning moest zijn voor de menigte. “Ze denken vast dat ik gek ben,” dacht ze, “Een oude vrouw die huilend ‘HAPPY!’ schreeuwt.” Maar tegelijkertijd kon het haar niets meer schelen en was ze alle schaamte voorbij. Het enige dat telde was het vinden van haar hond. Met dit in haar gedachten schreeuwde ze zijn naam nog harder. Ze schreeuwde zijn naam totdat haar keel het niet langer aankon en ze alleen nog maar wat piepgeluiden kon uiten. Maar Ruth gaf niet op en ze bleef schreeuwen tot ze plotseling een zacht geblaf hoort.