Verloren in haar herinneringen, gleed de tijd weg tot een klop op de deur haar terug in de realiteit bracht. Toen ze op de klok keek, besefte ze dat er al een half uur voorbij was. “Eh, kom binnen,” riep ze, haar stem trillend terwijl ze zichzelf probeerde te bedwingen.
Samantha kwam stilletjes de kamer binnen, met een bezorgd gezicht toen ze zag hoe Vanessa eraan toe was. “Vanessa, het spijt me zo,” fluisterde ze en ze sloeg haar armen troostend om haar vriendin heen. Vanessa leunde tegen haar aan, dankbaar voor de steun.