“Voorzichtig!” Riep Lily terwijl Pradeep naar het ziekenhuis reed. Ze kon er bijna niet meer tegen en de autorit voelde als een eeuwigheid. Elke hobbel op de weg diende als een wrede herinnering aan de ondraaglijke beproeving die ze moest doorstaan. Op dat schrijnende moment overviel haar het besef als een ijzingwekkende golf – dit was geen gewone medische kwestie. Dit kon wel eens een zaak van leven of dood zijn.
Bij aankomst in het ziekenhuis haastten ze zich naar de eerste hulp, in de hoop op onmiddellijke hulp. Wat hen echter te wachten stond, was een chaotisch tafereel van een drukke menigte. De kamer was overvol met verschillende mensen, van verschillende leeftijden en met verschillende verwondingen. Ondanks Lily’s hevige pijn zaten ze vast in een spelletje wachten, wat Pradeeps frustratie alleen maar aanwakkerde. Zijn ongeduld groeide met de minuut. “Hoe konden ze zijn vrouw laten lijden zonder onmiddellijke hulp?!”. Terwijl hij de overvolle kamer overzag, realiseerde hij zich dat hun wachttijd voor hulp verre van kort zou zijn.