Lily zocht voorzichtig haar toevlucht in de enige onbezette stoel, haar lichaam trillend bij elke pijnlijke schok. Ondertussen nam Pradeep de leiding over het inchecken, zijn geest beneveld door zorgen en hulpeloosheid. De receptioniste probeerde hem enigszins gerust te stellen en gaf een voorlopig tijdschema, variërend van een half uur tot het ontmoedigende vooruitzicht van drie of zelfs vier uur. Het gewicht van Lily’s angst bleek te zwaar om te dragen. “Doe alsjeblieft iets Pradeep”, riep ze uit. Pradeep verlangde ernaar de macht te hebben om haar lijden te verlichten, maar de realiteit was wreed en onverzettelijk. Hij kon alleen maar haar hand stevig vasthouden en zijn stille aanwezigheid aanbieden als teken van steun, maar dat zou haar niet uit haar lijden verlossen..
Na bijna een half uur ondraaglijke pijn begon Lily’s kracht af te nemen. Ze begon in en uit het bewustzijn te glijden en voor ze het wist, was ze in elkaar gezakt op de koude ziekenhuisvloer.