In de koude, gesteriliseerde kamer voelde het zachte gezoem van het echoapparaat angstaanjagend luid tegen de zware stilte. Terwijl de artsen met het staafje over Lily’s nog steeds gevoelige buik gingen, werden hun ogen wijder en hun wenkbrauwen dieper. De beelden die zich op het zwart-wit scherm ontvouwden, brachten een verrassende onthulling die hen in ongeloof achterliet. “Wat hadden ze in hemelsnaam gezien dat hen zo verontrustte?!”.
De woorden van de dokter, ooit doorspekt met professionele zekerheid, waren nu gewogen met diepe spijt. “Het… Het spijt me,” fluisterde hij, zijn stem trilde terwijl hij de harde waarheid probeerde te verbergen. Een waarheid die verborgen lag in de onschuldige echo’s van de echo, een waarheid die op het punt stond Lily in het oog van een nieuwe storm te storten. De verontschuldiging voelde ontoereikend, de lucht zwaar van dreigende wanhoop, maar de onthulling kon niet langer worden ontkend..