Toen Lily met haar pasgeboren tweeling uit het ziekenhuis stapte, had ze het gevoel dat ze in de wolken zweefde, met het toppunt van vreugde in haar armen. Deze euforie bleek echter van voorbijgaande aard en verdampte snel toen ze merkte dat er iets ernstig mis was.
Naarmate de dagen verstreken, nam Lily’s ongemak toe tot een maalstroom van ondraaglijke pijn. Ze werd gekweld door aanhoudende pijnen die aan haar lichaam knaagden en scherpe, doordringende buikkrampen. Zelfs de eenvoudigste verplaatsingen werden een Hercules-taak. De wrede ernst van haar aandoening begon haar vermogen om haar pasgeborenen de zorg te geven die ze nodig hadden, te belemmeren. Ze besefte dat ze deze last niet meer alleen kon dragen – haar man moest het weten.