Chris’ instincten knaagden al aan hem sinds zijn vertrek; iets aan Natasha voelde vreemd aan. Hij had moeite om de bron van zijn onbehagen te vinden, maar hij kon de subtiele veranderingen in haar gedrag niet negeren. Haar tedere woorden klonken nu hol, ze misten de warmte en oprechtheid die ze ooit hadden. Als hij hem zijn liefde betuigde, hopend op geruststelling, dwaalden haar ogen af en was haar antwoord ontwijkend. Was haar liefde aan het vervagen, of erger nog, was er iemand anders?
Wanhopig op zoek naar antwoorden, nam Chris een van zijn beste vrienden in het basiskamp in vertrouwen, iemand die Natasha al jaren kende. Zijn vriend wuifde zijn zorgen weg met een lach en verzekerde hem dat een beetje jaloezie normaal was na zo’n lange tijd. Maar diep van binnen kon Chris het knagende gevoel niet van zich afschudden dat het niet alleen jaloezie was die aan hem knaagde. Was er onder de oppervlakte iets sinister aan het broeien?