Langzamerhand begonnen zelfs haar kinderen te merken dat er iets niet klopte. Haar oudste kind, een opmerkzame jongen van 10, was bijzonder oplettend. Ze beschreef kinderen van zijn leeftijd vaak als sponzen, die informatie en aanwijzingen uit hun omgeving opnamen. Niets ontsnapte aan hun aandacht.
Ze wist dat als ze hem in vertrouwen zou nemen, hij zijn best zou doen om haar geheim te bewaren, tenminste voor een tijdje. Maar ze kon de gedachte niet verdragen om hem voor langere tijd met zo’n verantwoordelijkheid op te zadelen. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover hem. Bovendien was haar grootste zorg of haar jongere dochter het geheim ook zou kunnen – en vooral willen – bewaren.