Binnen was de lucht dik en vochtig. Ze werden door een schemerige gang geleid naar een kleine kamer waar Eva wachtte. Toen ze Eva voor het eerst ontmoetten, was ze verlegen en terughoudend en hield ze zich vast aan een versleten teddybeer. Haar kleren waren te groot en in haar ogen, hoewel ze groot en nieuwsgierig waren, zat een vleugje angst.
Toen ze Eva zag, knielde Natalie neer op haar niveau, haar ogen vol tranen terwijl ze zichzelf voorzichtig voorstelde. “Hallo Eva, ik ben Natalie en dit is Adam. We zijn gekomen om je mee naar huis te nemen.”