Een familie adopteert een vijfjarig meisje, maar wanneer ze Engels leert spreken, ontdekken ze een gruwelijke waarheid!

Eva’s angst was voelbaar. Ze hield zich vaak vast aan haar teddybeer, met trillende handjes. Als ze sprak, was haar stem een mix van haar moedertaal en gebroken Engels, haar woorden een wanhopige poging om te communiceren. “Ninaangalia nyumba”, zei ze dan, haar ogen smekend. Natalie en Adam waren weliswaar bezorgd, maar deden het af als de angst om op een nieuwe plek te zijn.

De taalbarrière was een formidabel obstakel voor de familie. Eva vertrouwde sterk op gebaren en de paar Engelse woorden die ze kende. Het echtpaar schreef haar in voor taallessen en hielp haar geduldig om elke dag te oefenen met spreken, lezen en schrijven.