Eva’s dagen waren gevuld met nieuwe en vaak overweldigende ervaringen. Ze ging voor het eerst naar school, haar gezicht een masker van angst. Vrienden maken was een ontmoedigende taak en deelnemen aan activiteiten voelde als het navigeren door een mijnenveld.
Sommige dagen waren bijzonder moeilijk; dan trok ze zich terug in stilte, heimwee in haar gelaatstrekken geëtst. “Rafiki zangu, nimeona kitu kizuri” mompelde ze. Alle pogingen van Eva om met de Smiths te communiceren waren echter tevergeefs.