Haar ogen schoten vaak door de kamer, op zoek naar iets vertrouwds en ze hield zich vaak vast aan haar teddybeer alsof het een reddingslijn was. Haar kleine prestaties werden enthousiast geprezen, maar dat deed weinig af aan de angst die in haar hart bleef hangen.
“nimemkumbuka mama yangu”, fluisterde ze ’s nachts, haar stem trillend van een angst die de Smiths niet helemaal konden begrijpen. Maar Adam en Natalie deinsden niet terug. Ze zouden er alles aan doen om Eva het gevoel te geven dat ze deel uitmaakte van hun gezin.