Nadat ze Eva hadden gekalmeerd en in bed hadden gelegd, zaten Natalie en Adam aan de keukentafel. “Adam, wat als we iets over het hoofd zien? Wat als er meer achter Eva’s verhaal zit dan ons verteld is?”
Naarmate Eva’s Engels beter werd, werden de verschillen duidelijker. Ze sprak vaak over haar broers en zussen, Michael en Sarah, en beschreef hen met een mengeling van vreugde en verdriet. “Michael, hij is grappig. En Eyo, ze zong voor me,” zei Eva dan, haar ogen glinsterend van de herinneringen. Deze verhalen spraken de bewering van het bureau tegen dat Eva geen broers of zussen had.