Op een avond, toen Eva tekeningen maakte aan de keukentafel, liet ze Natalie een tekening zien van een donkere man met een vriendelijk gezicht. “Mijn papa,” zei ze zacht. Natalie’s hart deed pijn toen ze naar de tekening keek. Ze realiseerde zich dat Eva herinneringen had aan haar vader, een man waarvan het bureau beweerde dat hij een paar jaar geleden was overleden. Terwijl Eva steeds meer verhalen over haar leven deelde, groeide de frustratie bij Natalie en Adam en het koppel besloot contact op te nemen met het adoptiebureau.
Natalie en Adam wachtten angstig terwijl de telefoon ging. Eindelijk nam een stem aan de andere kant van de lijn op en Natalie probeerde haar trillende stem in bedwang te houden. “We hebben meer informatie nodig over Eva’s achtergrond,” zei ze. “Ze heeft ons dingen verteld die niet overeenkomen met wat uw adoptievertegenwoordigers ons hebben verteld.”