Toen ze 21 was, werd Natalie’s wereld door elkaar geschud door de diagnose endometriose. De wrede ironie van haar aandoening had zijn weerslag op haar diepste verlangen: moeder worden. Elke mislukte poging om zwanger te worden was een nieuwe wond, die de pijn in hun harten verdiepte maar ook haar vastberadenheid om moeder te worden versterkte.
Adam, altijd de steunpilaar van kracht, stond Natalie bij tijdens de slopende reis van onvruchtbaarheidsbehandelingen. Hij hield haar vast tijdens de donkere nachten waarin hoop een verre droom leek en fluisterde troostende woorden toen wanhoop hen dreigde te overspoelen.