Terwijl Maria Eva dicht tegen zich aanhield, nam haar snikken af en kuste ze zachtjes het voorhoofd van haar dochter. Ze keek op naar Natalie en Adam, haar ogen gevuld met dankbaarheid. “Dank u,” zei ze met brekende stem. “Bedankt dat jullie mijn dochter bij me teruggebracht hebben. Ik ben nooit gestopt met hopen, nooit gestopt met bidden dat ik haar weer zou zien.”
Natalie stapte naar voren en omhelsde Maria stevig. “We zijn zo blij dat we u hebben gevonden,” antwoordde ze, met trillende stem. “Eva heeft het zo vaak over jou en haar broers en zussen gehad. We wisten dat we de waarheid moesten vinden.”