Hun reis door de onvruchtbaarheidsbehandelingen was lang en uitputtend. Hun dagen waren gevuld met de klinische kilte van doktersbezoeken, de steriele geur van medische kantoren en de scherpe prik van naalden. De wervelwind van emoties – hoop, wanhoop, frustratie – werd een deel van hun dagelijks leven.
Op een avond, na weer een hartverscheurende afspraak, bevonden ze zich op hun veranda, de hemel in vuur en vlam met de kleuren van de ondergaande zon. Natalie, met trillende stem en ogen vol onuitgedroogde tranen, verbrak de zware stilte. “Adam, wat als… wat als het niet de bedoeling is dat we zelf kinderen krijgen? Wat als onze baby daarbuiten is, wachtend tot we hem vinden?”