Adam draaide zich naar haar toe, zijn eigen ogen glinsterden van de tranen. “Ik denk dat je gelijk hebt Nat. Misschien… misschien is er daarbuiten een kind dat ons net zo hard nodig heeft als wij hen. Adam trok haar stevig tegen zich aan, zijn eigen tranen vermengden zich met die van haar. “We zullen ons kind vinden, Nat. We zullen ze vinden en ze alle liefde geven die ze verdienen.”
Met een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid doken ze in de adoptieprocedure. De berg papierwerk, de eindeloze formulieren en de ontelbare seminars waren ontmoedigend, maar elke stap bracht hen dichter bij hun droom.