“Hé! Pardon!” riep ze, haar stem over het geluid van de golven heen. Ze hoopte dat hij haar zou horen, hen zou zien en misschien hulp zou bieden. James volgde, een mengeling van opluchting en bezorgdheid in zijn borst bij het zien van nog iemand. De gedachte dat hij er niet alleen voor stond, dat er nog iemand was die kon helpen, maakte zijn zorgen iets minder zwaar.
Toen Maria dichterbij kwam, werden de details van de oude man duidelijker – zijn verweerde gezicht vertelde verhalen van vele dagen onder de zon en zijn gestage, ongehaaste tred sprak van iemand die niet vreemd was aan het ritme van het strand. Zou hij hen kunnen helpen?