Maar James merkte dat de geruststelling vluchtig was toen zijn blik omhoog ging naar de bewolkte lucht boven hem. Het bewolkte doek leek het tumult van zijn gedachten te weerspiegelen, een visuele echo van zijn innerlijke onrust. Elke wolk, zwaar met de belofte van regen, voelde als een metafoor voor zijn eigen beladen zorgen.
Hij kon niet anders dan parallellen trekken tussen de onvoorspelbaarheid van het weer en de onvoorspelbaarheid van hun huidige situatie. Is dit een teken, vroeg hij zich stilletjes af, terwijl hij toekeek hoe een eenzame zeemeeuw door de sombere vlakte navigeerde, ongehinderd door de opdoemende schaduwen.