Ze stopte bij de bushalte. Toen de deuren eenmaal open waren, zag ze een klein jongetje op de stoep staan. Het jongetje stond te trillen op zijn benen en het was duidelijk dat hij gehuild had. De jongen keek angstig naar Margaret, die gebaarde dat hij in moest stappen. Toen de jongen eenmaal in de warme bus zat, stelde Margaret hem een vraag.
Margaret had dan wel zelf geen kinderen, maar ze kon heel goed met kinderen omgaan. Ze kon zien dat deze jongen hulp en geruststelling nodig had. Dus stelde ze de vraag met een stem vol medelijden. De jongen slikte een paar keer, maar leek zich daarna wat meer op zijn gemak te voelen.