Nicole nam op bij het derde belsignaal en klonk half afgeleid. Mike plaagde haar en zei dat hij de nacht alleen trotseerde. Ze lachte en herinnerde hem eraan dat hij niet te lang moest wachten omdat hij een dienst had. Hij zuchtte, knikte met zijn hoofd terwijl hij naar zijn schoenen keek en op dat moment bewoog er iets aan de rand van zijn gezichtsveld.
Zijn ogen schoten in de richting van de boomgrens. Een donkere gedaante kwam tevoorschijn uit het kreupelhout, massief en onmiskenbaar. Zijn adem stokte in zijn keel. Hij bevroor midden in zijn zin, de telefoon nog steeds tegen zijn oor. Op nauwelijks vijftien meter stond een beer, die stilletjes op hem af kwam.