Mike’s onmiddellijke instinct was om weg te rennen, maar zijn benen weigerden te bewegen. De beer stapte het schemerige licht in en onthulde een silhouet van ruwe spieren en vacht. De telefoon gleed bijna uit zijn bezwete greep. Het lukte hem om iets te fluisteren, maar Nicole kon het niet horen.
Hij besefte dat de beer iets in zijn bek hield. Zijn hart bonsde toen hij het probeerde te identificeren. De vorm bungelde, bevlekt met een donkere vlek. Zijn gedachten dwaalden af. Er zou iemand gewond kunnen zijn. Een rilling schoot door hem heen. De beer bleef gestaag oprukken.