Haar pleidooi werd echter met tegenzin ontvangen. Haar collega-docenten keken elkaar ongemakkelijk aan, hun aarzeling zichtbaar in hun onhandige bewegingen en de gespannen stilte die op haar verzoek volgde. “De politie is op de hoogte gesteld,” antwoordde een van hen uiteindelijk, zijn stem stabiel maar zijn ogen ontwijkend voor Tina’s intense blik. “We kunnen niets meer doen.”
Tina’s hart zonk. De smeekbede in haar stem werd wanhopiger terwijl ze hen probeerde over te halen. “Maar we kunnen niet gewoon wachten. Wat als het te laat is?” Maar ondanks haar smeekbeden bleef de vastberadenheid in de ogen van de leraren onveranderd. Ze hadden hun besluit genomen, waardoor Tina in de lege gang stond en het gewicht van de situatie op haar voelde drukken.