Tina voelde een mengeling van frustratie en vastberadenheid en besloot dat ze nog niet kon opgeven. Ze duwde zich door de gangen van de school, haar voetstappen echoden doelgericht. Elke weigering versterkte haar vastberadenheid en dreef haar ertoe iemand, wie dan ook, te vinden die bereid was samen met haar de sprong in het diepe te wagen. Uiteindelijk wierp haar doorzettingsvermogen vruchten af toen ze Steve vond, de conciërge van de school.
Toen Steve Tina’s smeekbede hoorde, zag hij de vastberadenheid in haar ogen en stemde hij zonder aarzelen in om te helpen. “Laten we kijken wat we kunnen doen,” zei hij, zijn stem een mengeling van vastberadenheid en nieuwsgierigheid. Samen gingen ze terug naar de kamer waar de beer en zijn metgezel wachtten.