Met bonzend hart volgde Tina de beer toen hij haar door de hoofdingang naar buiten leidde. De koude lucht beet in haar huid, maar ze merkte het nauwelijks. De beer bewoog zich doelgericht en keek af en toe achterom om te zien of ze nog steeds volgde. Achter haar hoorde ze de geluiden van de politieagenten die zich angstig terugtrokken, hun geschreeuw vervaagde in de verte.
Toen de beer het met dauw bedekte terrein overstak en in de richting van het bos liep, versnelde Tina haar pas, vastbesloten om haar bij te houden. Ondanks de angst en onzekerheid wist Tina dat ze niet terug kon. Het gevoel van urgentie om hen heen werd sterker, waardoor elk geritsel van bladeren en het geroep van uilen in de verte intenser aanvoelde.