Tina verzamelde al haar moed en kwam in actie. Snel loodste ze de verbouwereerde kinderen terug naar hun klaslokaal, met vaste stem ondanks de angst die haar hart in zijn greep hield. “Iedereen naar binnen! Snel!” riep ze, terwijl ze de leerlingen het dichtstbijzijnde lokaal in leidde. Ze deed de deur achter hen dicht en op slot, pakte toen een stoel en klemde die stevig onder de deurknop.
Tina ging snel van kamer naar kamer en herhaalde het proces, waarbij ze elke deur vastzette met wat ze maar kon vinden – stoelen, bureaus, zelfs zware kasten. De gezichten van de kinderen waren bleek van angst, maar haar kalme houding stelde hen gerust. “Blijf stil en blijf bij elkaar,” instrueerde ze, haar stem zacht maar streng.