Nu de leerlingen veilig opgesloten zaten, richtte Tina haar aandacht weer op de gang. De beer was er nog steeds, onrustig ijsberend, met het vreemde voorwerp nog steeds bungelend uit zijn bek. Ze wist dat ze het dier eruit moest halen voordat het iemand pijn zou doen.
De adrenalinestoot van daarnet was niets vergeleken met wat Tina daarna voelde; haar hart bonkte in haar borst met een intensiteit die al het andere overstemde. De aanblik van de beer stond in haar geheugen gegrift, een levendig beeld dat ze niet kon negeren. Ze werd gedwongen om te handelen, gedreven door een mix van bezorgdheid en nieuwsgierigheid.