Tina bleef onbeweeglijk, haar lichaamstaal zorgvuldig om kalmte en onderdanigheid over te brengen. Ze voelde de ogen van de beer op haar gericht, elke beweging in de gaten houdend. Langzaam bracht ze haar hand naar de deurklink achter haar, terwijl ze oogcontact hield met het dier. De beer jankte weer en Tina kon voelen dat hij zich steeds ongemakkelijker voelde.
Met een stil gebed draaide ze zachtjes aan de hendel en kraakte de deur net genoeg open om naar buiten te glippen. De ogen van de beer volgden elke beweging van haar, maar hij bleef waar hij was, zijn beschermende houding nog steeds intact. Tina bewoog zich tergend langzaam, haar bewegingen vloeiend en weloverwogen om het dier niet te laten schrikken.